Impressie (1)

In onze reeks impressies geven we de komende weken elk onze eigen indruk van het plein mee.

Hier volgt alvast mijn epistel, genoteerd ergens begin februari;



Wanneer tram 11 stopt en haar deuren opent voor de halte ‘Dageraadplaats’, valt een dikke streep zonlicht over mijn gezicht.

Dat is even schrikken. De voorbije tien minuten op de tram was er nauwelijks zon te zien.

Metershoge grijze huizen en langgerekte donkere straten belemmerden het kleinood aan de hemel om haar stempel op de straten van Berchem te drukken.

Maar nu, aangekomen op de Dageraadplaats, valt meteen op hoe open het plein is, en hoe eenvoudig de zon deze plek kan omarmen met haar zonnestralen.

Het is middag en bijgevolg nog erg rustig op het plein.

Het basket- en voetbalveld liggen er vredig en verlaten bij. Op dit uur hebben hun vaste klanten, de schoolgaande jeugd, nog verplichtingen af te leggen tegenover hun leerkracht.

Af en toe steekt een plaatselijke bewoner het voetbalveldje over, of waait een gevallen blad met wat geluk door de ring van de basketkorf.

Wat een aangename rust, zo ver weg van het veel te actieve en drukke stadscentrum.

Ik zet me aan één van de houten tafeltjes, sla het slenterende publiek gade, en geniet van de eerste lentezon, in februari.

Veel drukker is het aan de zijkanten van het plein, met name aan de terrasjes van de toch wel talrijke cafés die de Dageraadplaats rijk is.

Het is duidelijk; de eerste hartverwarmende zon van het nieuwe jaar lokt de Zurenborgers naar buiten om het terras van zijn of haar favoriete café in te huldigen in 2008.

Lange wachtrijen dienen zich vooralsnog niet aan, maar toch is zo ongeveer elke stoel in de zon bezet.

Ik weet me in extremis een plaats te bemachtigen en observeer.

Mensen komen af en aan en praten met elkaar over nu, vroeger of de toekomst. Op korte tijd komt me het ene straffe verhaal na het andere ter oren.

Een half uurtje op het terras van café Zeezicht levert me al voldoende stof voor een klein artikeltje.

Er een volledige dag vertoeven zou me waarschijnlijk in staat stellen er een filmtrilogie over te maken.

Ondertussen is de school uit.

Kinderen laten hun huiswerk links liggen en palmen het plein in. Het iets oudere volkje zwiert hun rugzak aan de kant en trapt een balletje. De allerkleinsten kruipen – veelal geflankeerd door ma of pa – ijverig de speeltuin op.

De Dageraadplaats gonst van de gezellige drukte. Nu komt de sympathieke bedrijvigheid van het plein pas echt tot uiting.

Jong en oud wisselen verhalen uit en het lijkt erop dat ze veel te vertellen hebben, nu ze elkaar voor het eerst na zoveel wintermaanden binnenzitten weer ontmoeten.

Als deze openhartige en haast familiale drukte op een blauwe maandag begin februari al mogelijk is, wat moet dit dan geven op een stralende vakantiedag.

Met een latente spijt in het hart verlaat ik tegen valavond het plein.

De gezelligheid van de Dageraadplaats heeft me nog een tijdje in haar greep. Aangename rust en gezellige drukte gaan hier hand in hand, met een ontwapenende volksheid als basis.

Mijmerend tijdens de terugrit van Tram 11 zet ik mijn gedachten op een rijtje en besluit ik; deze halve dag dat ik een excerpt van het leven op de Dageraadplaats heb mogen aanschouwen, was meer dan voldoende om me te laten ontsnappen aan de dagelijkse geplogenheden die de grootstad rijk is.